شه سوار و طی مسافت می‌نمود

                        اندکی بر روی زین خوابش ربود

چون از آن حالت برآمد، بر زبان

                        رانْد استرجاع و «لاحول» آن‌ زمان

بُد بدو نزدیک، نجل اطهرش

                        زاده‌ی لیلا، علیّ اکبرش

گفت: شاها! نازلی، مشهود نیست

                        علّت «لاحول» و استرجاع چیست؟

گفت: اکنون اندکی رفتم به خواب

                        دیدم آید خود سواری با شتاب

گفت: ایشان می‌روند و از طفوف

                        پیش‌واز آید خود ایشان را سیوف

می‌کند این کاروان را پیش‌واز

                        خیل مرگ و حادثاتی جان‌گداز

شاه‌زاده لب به تسکین باز کرد

                        بر تسلّایش، سخن آغاز کرد

ما مگر، ای شاه! بر حق نیستیم؟

                        صادق و از حق، مصدّق نیستیم؟

شاه گفت: آری به حق! ما بر حقیم

                        جز حقیقت زآن‌چه باشد، مطلقیم

گفت شه‌زاده: چو حق با ما بُوَد

                        از شهادت پس کجا پروا بُوَد؟

«مرگ اگر مرد است، گو پیش من آی»

                        در برش گیرم چو یاری دل‌ربای

شه زبان بگْشودی و گفتش دعا:

حق تو را از من دهد نیکو جزا!