گر چه از ضعف تن از جا، نتوان برخیزم
«مژده‌ی وصل تو کو؟ کز سر جان برخیزم»[i]
دانه‌ی خال تو بس، بهر گرفتاری دل
«طایر قدسم و از دام جهان برخیزم»
کن قدم‌رنجه که چون خاک به ره بنْشینم
«پیش‌تر ز آن که چو گَردی ز میان برخیزم»
گر شبی با منِ ویرانه‌نشین، بنْشینی
«از سر خواجگی کون و مکان برخیزم»
طفلم و آمده پیری به سُراغم، تو بیا
«تا سحر‌گه ز کنار تو جوان برخیزم»
سر، به افتاده ز پایی زدی، ای سر! وز شوق
«کز سر جان و جهان، دست‌فشان برخیزم»
اگر از دست شدم، پا به سر خاکم نِه
«تا به بویت ز لحد، خنده‌زنان برخیزم»
[i]. تضمین غزل «حافظ». (ص 932)
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیبتر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریبتر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفرهام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زادهایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیشتر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زدهام
دلخونم و چون لاله به صحرا زدهام
آنجا که سفینه النجاهاست، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زدهام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
گر چه از ضعف تن از جا، نتوان برخیزم
«مژده‌ی وصل تو کو؟ کز سر جان برخیزم»[i]
دانه‌ی خال تو بس، بهر گرفتاری دل
«طایر قدسم و از دام جهان برخیزم»
کن قدم‌رنجه که چون خاک به ره بنْشینم
«پیش‌تر ز آن که چو گَردی ز میان برخیزم»
گر شبی با منِ ویرانه‌نشین، بنْشینی
«از سر خواجگی کون و مکان برخیزم»
طفلم و آمده پیری به سُراغم، تو بیا
«تا سحر‌گه ز کنار تو جوان برخیزم»
سر، به افتاده ز پایی زدی، ای سر! وز شوق
«کز سر جان و جهان، دست‌فشان برخیزم»
اگر از دست شدم، پا به سر خاکم نِه
«تا به بویت ز لحد، خنده‌زنان برخیزم»
[i]. تضمین غزل «حافظ». (ص 932)
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
