پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش
گویم ز سرگذشت سرش یا ز پیکرش؟
گویم گر از سرش، سر او را بُرید شمر
در پیشِ چشمِ زینبِ غم‌دیده، خواهرش
گویم اگر ز پیکر او، کرد ابن سعد
از خاک ره ز ضرب سُم اسب بسترش
با ساربان به غیر محبّت چه کرده بود؟
کز بهر زر، نمود جدا، دست اطهرش
تقصیر او چه بود؟ ندانم که تا سه روز
از خاک برنداشت، کسی جسم انورش
آه از دمی! که او ز عطش داد جان و بود
شطّ فرات، موج‌زنان در برابرش
فریاد دخترش به فلک شد ز قحط آب
با آن که بود آب روان، مَهر مادرش
او نیم‌جان چو بسملِ در خون تپان و‌لیک
این یک به تیر می‌زد و آن یک به خنجرش
رخشنده گشت، کوکب «جودی»، چو آفتاب
افکند تا ز مهر حسین، سایه بر سرش
چرا به خاک فتاده، تن مطهّر تو؟
جدا نموده که ای شهریار من! سر تو؟
ز هیچ باب نپرسی چرا ز حال رباب؟
که هست خادمهای، یا حسین! بر در تو
پس از تو، جان برادر! چه رنجها که کشیدم
چه شهرها که نگشتم، چه کوچهها که ندیدم
به سختجانی خود آن قَدَر نبود گمانم
که بیتو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم
رفتم من و هوای تو از سر نمیرود
داغ غمت ز سینهی خواهر نمیرود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت
تنها به سوی روضهی مادر نمیرود
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیدهای
شادی از آن که رأس حسین را بریدهای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیدهای
پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش
گویم ز سرگذشت سرش یا ز پیکرش؟
گویم گر از سرش، سر او را بُرید شمر
در پیشِ چشمِ زینبِ غم‌دیده، خواهرش
گویم اگر ز پیکر او، کرد ابن سعد
از خاک ره ز ضرب سُم اسب بسترش
با ساربان به غیر محبّت چه کرده بود؟
کز بهر زر، نمود جدا، دست اطهرش
تقصیر او چه بود؟ ندانم که تا سه روز
از خاک برنداشت، کسی جسم انورش
آه از دمی! که او ز عطش داد جان و بود
شطّ فرات، موج‌زنان در برابرش
فریاد دخترش به فلک شد ز قحط آب
با آن که بود آب روان، مَهر مادرش
او نیم‌جان چو بسملِ در خون تپان و‌لیک
این یک به تیر می‌زد و آن یک به خنجرش
رخشنده گشت، کوکب «جودی»، چو آفتاب
افکند تا ز مهر حسین، سایه بر سرش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
