چون اهل کوفه دامن کین بر میان زدند

دامن بر آتشِ غمِ خلقِ جهان زدند

چون هاله، گِرد ماه به یک‌باره اهل‌بیت

صف، حلقه‌وار، گِرد امام زمان‌ زدند

از کوفیان چو آب طلب کرد، در جواب

تیر سه شعبه‌اش ز جفا بر دهان زدند

کردند حلق کودک او را نشانِ تیر

تیر جفا چگونه ببین بر نشان زدند

خستند بوسه‌گاه نبی را به تیغ تیز

وز کین، سر مبارک او بر سنان زدند

در خیمه‌اش به کینه زدند، آتشی چنان

کز او شرر به خرمن هفت آسمان زدند

آواز «الفراق» برآمد ز کشتگان

چون بانگ «الرَّحیل» بر آن کاروان زدند

بود از نفاق چون که سرشت و نهاد‌شان

گفتی که نیست، نام پیمبر به یادشان