شد شام و چرخ، چون سر ببْریده‌ای ز تن
غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن
یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون
یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن
گفتم به خویش از سر حیرت که از چه رو
پیداست رسم تازه، در این کهنه انجمن؟
افکنده چرخ، یوسف خورشید را به چاه
و‌آن گاه لاله‌گون به شفق کرده پیرهن
پُر خون نمود چون زکرّیا چرا کنار؟
در طشت خون، مگر سر یحیی است، غوطه‌زن؟
نه، نُه سپهر راست، سر رسم ارتباط
نه، هفت مرد راست، سر وصل چار زن
پیدا شد از میان شفق، ناگهان هلال
گل‌گون چو ذوالفقارِ امیرِ عدو‌شکن
یا پُر ز خون رکاب شه دین که آسمان
چون ذوالجناح بسته به پهلوی خویشتن
گل‌گون قبای آل عبا، فخر عالمین
در خاک و خون فتادۀ کرببلا، حسین
چون شاه دین، هوای شهادت به سر گرفت
تاج سعادت از سر خود، چرخ برگرفت
گیتی کمیت تیز تکش را کشید تنگ
دست قضا عنان و رکابش، قدر گرفت
از پشت زین به خاک، چو خورشید دین نشست
برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست
از شش جهت بلند شد، آهی که دود آن
بر طاقِ منظرِ فلکِ هفتمین نشست
از هر کنار توسن بیداد تاختید
تا خاندان فاطمه، ویرانه ساختید
خواندید از حجاز مرا جانب عراق
و‌آن گاه پردههای مخالف نواختید
چون رو به سوی کعبۀ «بیت الحرام» کرد
در خون دیده، کعبه و زمزم، مقام کرد
هر جا قدم نهاد، مصیبت پدید شد
هر جا گذر نمود، قیامت، قیام کرد
شد شام و چرخ، چون سر ببْریده‌ای ز تن
غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن
یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون
یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن
گفتم به خویش از سر حیرت که از چه رو
پیداست رسم تازه، در این کهنه انجمن؟
افکنده چرخ، یوسف خورشید را به چاه
و‌آن گاه لاله‌گون به شفق کرده پیرهن
پُر خون نمود چون زکرّیا چرا کنار؟
در طشت خون، مگر سر یحیی است، غوطه‌زن؟
نه، نُه سپهر راست، سر رسم ارتباط
نه، هفت مرد راست، سر وصل چار زن
پیدا شد از میان شفق، ناگهان هلال
گل‌گون چو ذوالفقارِ امیرِ عدو‌شکن
یا پُر ز خون رکاب شه دین که آسمان
چون ذوالجناح بسته به پهلوی خویشتن
گل‌گون قبای آل عبا، فخر عالمین
در خاک و خون فتادۀ کرببلا، حسین
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
