نه عجب بُوَد ز کوفه، اگر انقلاب دارد

که به ارتفاع یک نی، رخ آفتاب دارد

عجب این بُوَد که چون مه، رخ شمس عالم‏آرا

ز غبار و خاک صحرا، به رخش حجاب دارد

همه گوش‏‌ها به فرمان، پی استماع از جان

که حسین عزیز زهرا، به شما خطاب دارد

نگرید روی خوبش، نزنید سنگ و چوبش

لب قاریان قرآن، نه چنین جواب دارد

سر نی سر برادر، نگران به سوی خواهر

ولی از جراحت و خون، به جبین، نقاب دارد

ز چه ره تو، ای برادر! شده‏ای جدا ز خواهر؟

بنگر که بی تو زینب، غم بی‏حساب دارد

تو نموده‌‏ای جدایی، شده روز بی‏نوایی

هله! زینب از فراقت، بصر پرآب دارد

بفشان ز دیده، «آذر»! شب و روز لؤلؤ تر

که گران‏بهایی این دُر، به صف حساب دارد