سبز شد سری بر نی، روبروی چشمانش

جان گرفت شعری تر، در گلوی چشمانش

شیهه‌­ای کشید و تاخت، روی شانه­‌های دشت

ذوالجناح خونینِ جستجوی چشمانش

تیر خورد مشک چشم، غنچه غنچه، جاری شد

توی دشت‌ها پیچید، عطر و بوی چشمانش

***

آیه آیه می‌خوانی با لبنان خونینت

خطبه خطبه می‌­گوید قصّه‌­گوی چشمانش

نی ز عشق تو دیری­ است شروه خوان شیدایی­ است

از شکفتن آن روز، روبروی چشمانش

از بهار داغ توست، شعله‌­ور، گُل خورشید

رسم و راه دریاهاست، خلق‌وخوی چشمانش

تا همیشه می‌نوشند، با عطش زلالی را

چکّه چکّه دریاها، از سبوی چشمانش