چشمم از اشک پر و مشک من از آب تهی است

جگرم غرقه به خون و تنم از تاب تهی است

گفتم از اشک کنم آتش دل را خاموش

پر ز خوناب بود، چشم من از آب تهی است

جان من می‌برد آبی که از این مشک چکد

کشتی‌ام غرقه به آبی که ز گرداب تهی است

هر چه بخت من سرگشته به خواب است حسین

 دیدۀ اصغر لب تشنه‌ات از خواب تهی است

به روی اسب قیام و به روی خاک سجود

این نماز ره عشق است ز آداب تهی است

دست و مشک و علمی، لازمۀ هر سقاست

دست عباسِ تو از این همه اسباب تهی است

مشک هم اشک به بی دستی من می‌ریزد

بی سبب نیست اگر مشک من از آب تهی است