بر زمین کوبید سم، اما سوارش برنخاست
شیهه زد، اما امیر کارزارش برنخاست
شعله‌ور شد در جنون خشم و بهت خود ولی
راکبش، آن مهربان، آن غمگسارش برنخاست
پیکرش شد جنگلی از شاخسار نیزه، آه!
جز گل زخم دمادم از بهارش برنخاست
لحظه‌ای آسود در خواب چمن زار بهشت
کرکس درد از تن گلگون خارش برنخاست
مثل یک ابر سفید اما سترون در افق
هیچ جز آهی ز جان درد بارش برنخاست
جوی رگ‌هایش تهی چون گشت زیر پای مرد
زانوان خم کرد و دیگر از کنارش برنخاست
سقّای تشنهای، همه عالم فدای تو!
بگْذار سیل اشک فشانم به پای تو
باران گریههای صمیمانهی من است
تاوان تشنه ماندن اهل سرای تو
بهار آیینۀ یاد تو باشد
گل خورشید همزاد تو باشد
به هر دشتی که سرخ از خون مردی است
طنین سبز فریاد تو باشد
سیل خون تو ز صد وادی نخجیر گذشت
بر تو ای شیر چه در جنگل شمشیر گذشت
شعله زد زخم تو بر خیمۀ خورشید و غمت
نیزهای گشت و ز قلب فلکِ پیر گذشت
بر زمین کوبید سم، اما سوارش برنخاست
شیهه زد، اما امیر کارزارش برنخاست
شعله‌ور شد در جنون خشم و بهت خود ولی
راکبش، آن مهربان، آن غمگسارش برنخاست
پیکرش شد جنگلی از شاخسار نیزه، آه!
جز گل زخم دمادم از بهارش برنخاست
لحظه‌ای آسود در خواب چمن زار بهشت
کرکس درد از تن گلگون خارش برنخاست
مثل یک ابر سفید اما سترون در افق
هیچ جز آهی ز جان درد بارش برنخاست
جوی رگ‌هایش تهی چون گشت زیر پای مرد
زانوان خم کرد و دیگر از کنارش برنخاست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
