رگ‌های غیرت علوی در تب قیام

باید به قلب فاجعه زد تیغ انتقام

آشوب درد و داغ عطش سوخت باغ را

من باشم و حرم نبرد جرعه‌ای به کام؟!

سقّای بی‌قرارم و باغ سپید را

باید بشارت آورم از رنگ التیام

پلکی اشاره کن به من ای پیشوای صبر

فرمانده­ی سپاه خدا، ای امین امام

شش‌ماهه غنچه شد لب لعلش ترک ­ترک

از شدّت عطش همۀ لاله‌ها مدام

یا رخ به ماسه‌­های بیابان نهاده‌اند

یا مانده­‌اند سر به گریبان و سرخ­فام

پروانۀ قیام مرا رو­به­راه کن

یا خط بکش به نام علمدار، والسّلام

چون دید عزم ساقی، سردارِ ظهر خون

دستور داد: آب فقط ...، یا علی تمام ...

دارم به‌ سوی علقمه تک می‌زنم سترگ

ای روبهان سست، شود کارتان تمام

این دست‌­ها به سمت هدف سیر می‌کنند

برگشتن از امام مرا نیست در مرام

نعش شکسته­‌ام به‌ سوی خیمه‌­ها مبر

تقدیمت ای برادر من آخرین پیام