آنقدر خسته‌ام، قدمم پا نمی‌دهد

گاهی مسیر از من عابر کلافه است

وقتی پیاده راهی این جاده می‌‌شوم

حتی برای من چمدان هم اضافه است

سنگینی سفر به بلندای جاده‌هاست

 عاقبت آه! کشیدم نفس آخر را

نفس سوخته از خاطر‌ه‌ای پرپر را

روضه‌خوانی مرا گرم نمودی امشب

روضۀ آنهمه گل، آنهمه نیلوفر را

بقیعا السلام ‌ای تربت عشق

سلام ‌ای بارگاه غربت عشق

سلام‌ ای خاک پاکت نور باران

سلام ‌ای مرقد زهرا تباران

جلوۀ جنت ‏به چشم خاکیان دارد بقیع

یا صفاى خلوت افلاکیان دارد بقیع

گر حصار کعبه را جبریل دربانى کند

صد چو موسى و مسیحا پاسبان دارد بقیع

یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم

از غصۀ جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل، حجلۀ داغ تو بسته

سنگینى داغت دل ما را شکسته

سلام ما به بقیع و بقاع ویرانش

بر آن حریم که باشد ملک نگهبانش

سلام ما به بقیع، آن تجسّم غربت

گواه بر سخنم تربت امامانش

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم

هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله

وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم

تو را غرق محن کردند، اما...

 غریبت در وطن کردند، اما...

 غریبانه تو جان دادی، ولیکن

 تو را غسل و کفن کردند، اما...

منم که دل به غم و درد آشنا دارم

به دیده جام می ‌‌ناب نینوا دارم

به سینه وسعت صحرای کربلا دارم

همیشه در همه جا روضۀ منا دارم

سینه‌ام چون تلاطم دریا

چشم من چشمۀ غم دنیا

داده‌ام این دل اسیرم را

دست بال و پر کبوترها

ای پنجمین امام که معصوم هفتمی

از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»

بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر

نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

ای خیمۀ عشق از تو بر پا مانده

ای از تو دهان علم هم وا مانده

از آتش اشک‌هایتان معلوم است

در کرب و بلا کودکی‌ات جا مانده