ای تجلّای نور تو از عرش!
ماه معصوم خانوادۀ نور!
در شکوه تو، زینب کبری است
«امّ کلثوم» خانوادۀ نور!
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بر زبانم در آن لحظه جاری
«قل اعوذ برب الفلق» بود
وارسی کرد آن حوالی را
پشت هر تپه سنگ، بوتۀ خار
خیمه در خیمه، گوشه در گوشه
بچه‌ها را شمرد چندین بار
لقمه‌ای نان درون دستانت
خیمه‌ات زیر بارش گرما
غرق فکر معاش و زندگی‌ات
فارغ از فکر خوب و بد حتّی
نه به اندازۀ علی‌اکبر
ولی آن قدرها جگر داریم
تو به روی خودت نیاوردی
ما که از قلب تو خبر داریم
آن سوی چشم‌های خدا مردی‌ست
مست حضور تشنۀ روییدن
می‌گیرد آسمان نگاه او
آدینه‌ها بهانۀ باریدن
زائر خسته و دل‌آزرده
تا که از دور سامرا را دید
همۀ غصه‌ها و غم‌هایش
رفت و خورشید آشنا را دید
السلام علیک ای دو غریب...
السلام علیکما مسموم...
پس شکوه حریم سامره کو؟
السلام علیکما مظلوم…
هفتاد دو ماه و ظهر عاشورا
شق القمر امام را دیدم
هفتاد دو و پشت آسمان خم شد
وقتی کمر امام را دیدم
تو زیر پا رفتی ولی بیچاره زینب
از این به بعد و بعد از این آواره زینب
باید خودت یاری کنی، ورنه محال است
بوسه بگیرد از گلوی پاره زینب
حالا که می‌رى ىه وقت دیر نکنى
جلوى خیمه من و پیر نکنى
من به تو تکیه زدم... با رفتنت
کوه من، من و زمینگیر نکنى
یک شب جمعه جایتان خالی
خواب دیدم که پر درآوردم
دست در دست آسمان رفتم
کف العباس سر درآوردم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
