ای چرخ، غافلی که چه بیداد کرده‌ای

وز کین چه‌ها در این ستم آباد کرده‌ای

بر طعنت این بس است، که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‌ای

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد

بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

کای مونس شکسته دلان حال ما ببین

ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند

در ورطۀ عقوبت اهل جفا ببین

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگی

دود از میان رسانده به گردون حسین توست

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد

شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند

هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار

خورشید سر برهنه بر آمد ز کوهسار

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه کوه

ابری به بارش آمد و بگریست زار زار

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند

یک باره بر جریدۀ رحمت قلم زنند

ترسم کزین گناه، شفیعان روز حشر

دارند شرم کز گنه خلق دم زنند

چون خون ز حلق تشنۀ او بر زمین رسید

جوش از زمین به ذروۀ عرش برین رسید

نزدیک شد که خانۀ ایمان شود خراب

از بس شکست‌ها که به ارکان دین رسید

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند

اول صلا به سلسلۀ انبیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید

ز آن ضربتی که بر سر شیرِ خدا زدند

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

وین خرگه بلند ستون، بی ستون شدی

کاش آن زمان در آمدی از کوه تا به کوه

سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی

کشتی شکست خوردۀ طوفان کربلا

در خاک و خون فتاده به میدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار می‌گریست

خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا

این زمین پربلا را نام دشت کربلاست

ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

این بیابان قتلگاه سید لب تشنه است

ای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بُکاست