حمد! کز موهبت بار خدا، عزّوجل

 باز خورشید مکان یافت، به اورنگ حمل

میر فروردین کو عزل شد از امر خزان

 باز تشریف به بر کرد و برآمد به عمل

چو افکنْد خورشید، بر رخ، حجابش

جهان قیرگون آمد از احتجابش

خوش انداخت بر رخ، نقابی ملمّع

چو از چهره برداشت، زرّین حجابش

در این خرگهِ مُشکْ رنگِ مرصّع

که میخش جُدَی، کهکشان شد طنابش،

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز