کربلای معلی بعد از ظهر جمعه دهم محرم الحرام شاهد حضور میلیونی عزاداران حضرت اباعبدالله الحسین(ع) بود. گزارش‌ها حاکی است حدود هفت میلیون نفر در این مراسم برای زیارت امام حسین (ع) و اهل‌بیت و اصحاب آن حضرت شرکت داشتند.
عزاداران حسینی تمام خیابان‌های شهر را با صحنه‌های آشنای هر سال پر کرده بودند؛ آن‌ها از منطقه قنطره‌الاسلام در سه کیلومتری شرقی مسیر کربلا-هندیه حرکت خود را آغاز و با عبور از مناطق «باب طویریج» و «خیابان الجمهوریه» به صحن شریف حسینی رسیدند.
مسئولان عراقی پیش‌تر از استقرار ده‌ها هزار تن از نیروهای امنیتی برای محافظت از زائران کربلای حسینی و ممانعت از وقوع حملات گروه تروریستی داعش علیه آن‌ها خبر داده بودند.
براساس طرح امنیتی گسترده نیروهای عراقی دستکم ۲۶ هزار نیرو در مناطق مختلف عراق و راه‌های منتهی به آن با استفاده از تجهیزات کشف بمب و مواد منفجره مستقر بودند که این مراسم بدون ناامنی برگزار شد.
عزاداران دسته طویریج با پاهای برهنه بعد از نماز ظهر وارد صحن و سرای حضرت اباعبدالله الحسین(ع) شده و از حرم مطهر عباس (ع) خارج شدند.
عزا یا هروله طویریج مهم‌ترین و معروف‌ترین عزاداری خودجوش مردمی است که از ظهر عاشورا از شهر طویریج در ۱۸کیلومتری شهر کربلا آغاز می‌شود و مردم هروله‌کنان و بر سرزنان از آنجا به سوی حرم حضرت امام‌حسین (ع) می‌دوند و بین راه نیز خیل عظیم مردم به آن‌ها می‌پیوندند تا آنکه شمار آن‌ها به چند میلیون نفر برسد.
این مراسم دقیقا بعد از برگزاری نماز ظهر با ورود مردمی که در منطقه دروازه طویریج کربلا هستند آغاز می‌شود تا ساعت ۴یا ۵ بعدازظهر و تا رسیدن کسانی که از شهر طویریج دویدن خود را آغاز کرده‌اند به‌طور مستمر ادامه یافته و مردم دسته‌دسته پابرهنه برسرزنان و یا حسین‌گویان از یک در وارد حرم‌های امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) شده و از در دیگر خارج می‌شوند تا مجال برای بقیه مردم جهت ورود به این مکان مقدس فراهم شود.
معمولا مردم طویریج بعد از خواندن مقتل امام‌حسین (ع) در روز دهم محرم هروله خود را آغاز می‌کنند درحالی که بقیه مردم نیز در میان راه به آن‌ها می‌پیوندند.
این اقدام، تداعی‌کننده تلاش شماری زیادی از مردم عراق است که برای دفاع از امام حسین (ع) از مناطق اطراف کربلا عازم این منطقه شدند اما دیر به آنجا رسیدند.
این در حالی است که در تفسیری دیگر گفته می‌شود تجسم‌بخش دویدن کودکان و اهل‌بیت نوه رسول خدا بعد از به آتش کشیدن خیمه‌هایشان در بیابان است که گاهی به سوی جسم امام حسین(ع) می‌دوند و اوقاتی دیگر به‌دنبال پرچم ابوالفضل‌العباس (ع) می‌گردند.
