گزارشی وجود دارد که سر امام حسین (ع) هنگام ورود اهل‌بیت به کوفه، بر سر نیزه آیه‌ای از قرآن را تلاوت فرمود. اما در مجلس یزید چنین گزارشی نداریم.

در روز پنجم محرم که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله، شبث بن ربعی را نزد خود خواند و همراه هزار سوار به سوی کربلا گسیل داشت سپس شخصی به نام زحر بن قیس را با پانصد سوار مأمور کرد تا جسر صراه را که پلی بوده که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن استفاده می‌کردند مسدود کنند و از خارج شدن مردم از کوفه جلو گیری نمایند.

گل‌های مصطفی را این بار به زندان می‌برند بر جسم‌های این ملائک غل و زنجیر می‌بندند

در کاخ خود تکیه کردی و بر سر حسین نظاره می‌کنی زود بگذرد این دوران برای تو اما حسینِ فاطمه شاهی کند بر عالمی پس از شهادت پرافتخار خویش

چشمانتان را ببندید نامحرمان اهل بیت محمد را در هودج‌های بدون پوشش در بازارهای کوفه می‌گردانند

چشمانتان را ببندید ای نامحرمان اهل بیت محمد را در هودج‌های بدون پوشش در بازارهای کوفه می‌گردانند

در سال 67 هجری به فرمان مختار ابن زیاد ملعون به جزای ظاهری اعمالش رسید و توسط ابراهیم فرزند مالک اشتر به درک واصل شد

لشکری تازه نفس به کربلا می‌آید

 هیاهوی لشکر زینب را برای خداحافظی از برادر آماده می‌کند

هفتم محرم آب به روی سپاه امام حسین (ع) بسته شد و آرام آرام زمان به هر چه بیشتر نمایانگر شدن جلوه‌های ایثارگری در صحرای کربلا نزدیک می‌شد

ابن زیاد با چه منطقی توانست بستن آب بروی امام حسین (ع) و یارانش را بنا بر جریانی تحریف شده توسط معاویه برای خود توجیه کند و چنین استلال عجیبی کند که «میان آب و حسین مانع شوید تا قطره‌ای از آن آب ننوشد (و با تشنگی کشته شود) همان‌گونه که با عثمان بن عفان چنین کردند» در صورتی که منابع تاریخی نشان می‌دهد که نه تنها امام علی(ع) و فرزندانش در قطع آب از عثمان دخالت نداشتند، بلکه حتی در دوران محاصره و تشنگی، با تلاش و زحمت فراوان به او آب رساندند. این ماجرا در بسیاری از منابع اهل سنت نقل شده است .