معاویه با تلاش های مستمر خود در حدود یک دهه، توانست با وجود مخالفت و کارشکنی مخالفان و مدعیان، و با حربه های بسیاری از جمله تطمیع و تهدید، خلافت یزید را به عنوان امری مسلم و عمومی به جامعه اسلامی بقبولاند و در مسیری واژگونه و منحط، بدعت بزرگ موروثی نمودن خلافت اسلامی را شکل دهد. در این مقاله به بررسی اجمالی اقدامات معاویه در جهت بیعت ستاندن از سه بلاد مهم ان زمان یعنی: کوفه،دمشق و مدینه می پردازیم.

امام علی النقی پیشوای دهم شیعیان و دوازدهمین نور از انوار عصمت و طهارت، در پانزدهم ذی الحجه سال 212، در محلی در حوالی مدینه، چشم به جهان گشود و با نور وجودش جهان را غرق در سرور کرد و لطف خدا از دریچه پر فیض وجودش جاری شد. آسمان و زمین مدینه ازندای تبریک و تهنیت فرشتگان مقرب الهی پر شد و قلب آسمانیان به دمیدن خورشیدی دیگر در آسمان ولایت شادمان گشت. خجسته باد میلاد فرخنده و پر نورش.

گاهی اوقات ماجرایی بر سر زبان‌ها می‌چرخد بدون آنکه سندی مستدل و مستند برای آن ارائه شود. یکی از این ماجراها همبازی بودن شمر و امام حسین (ع) است.

ظهور اسلام در مکه و مخالفت آن با منافع طبقه مسلط، آنان را وا‌داشت تا در مقابل اسلام به معارضه برخیزند و با انواع روش‌ها برای خاموشی شعله‌های آن بکوشند. به این ترتیب جامعه مسلمانان در برابر فشارهای طاقت فرسای قریش قرار گرفت. در این مسیر، مشرکان به تناسب نوع و تازگی موقعیت مسلمانان، از تمام شیوه‌های ممکن استفاده می‌کردند همین امر پیامبر را وا می‌داشت تا فکری به حال مسلمانان بی‌پناه بکند; آن فکر چیزی نبود جز «خروج از مکه».

جار می‌زنند جارچیان برای مردم شهر که مزد آل مصطفی را پرداختیم

واقعه حَرّه، نام واقعۀ برخورد خشونت‌آمیز لشکر شام به فرماندهی مسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه است

در شام نیز آثار ناخشنودى پدیدار گشت تا آنجا که یزید از روى ناچارى به‌ظاهر خود را یکى از ناخشنودان از کشته شدن پسر دختر پیغمبر نشان داد و گناه را به گردن عبیدالله پسر زیاد افکند؛ اما واکنش حادثه در حجاز بیشتر از عراق بود. عبدالله پسر زبیر که از آغاز حکومت یزید خود را به مکه رسانیده بود و این شهر را پایگاه خویش ساخته بود.

مؤمنان چنین‌اند، اگر ببینند مردم نادان سخن زشت گویند، آنان راه مسالمت پویند، بزرگوارانه پاسخ دهند تا از شر ایشان برهند. گفتار آنان استوار است و پذیرفته کردگار، بر جاهلان نمی‌تازند و با مهربانى درونشان را آرام می‌سازند. ادب قرآن چنین است و دستور پیغمبر این و خاندان رسول این ادب را از جد خود میراث بردند که «و انک لعلى خلق عظیم»

امام حسین (ع) پیش از خروج از مدینه، دو مرتبه به زیارت قبر جدشان رسول خدا (ص) رفتند و به نماز و دعا پرداختند. در یکی از آنها به خوابی رفتند و در عالم خواب رسول خدا (ص) را دیدند.

امام حسین (ع) در زمان معاویه همانند برادر بزرگوارشان به روشنگری جامعه اسلامی و تبیین اسلام حقیقی می پرداختند تا شاید مردم بیدار شوند و در این راستا به معرفی خود و جایگاهشان هم پرداختند که در زیر بدان اشاره می کنیم