احادیث زیادی دربارۀ فضیلت و شفا بودن تربت امام حسین (ع) در روایات شیعه آمده است؛ در این مقاله، سه روایت را در این موضوع مطرح می‌کنیم:
1- یونس بن ربیع می‌گوید: امام صادق (ع) فرمود: «بالای سر امام حسین (ع)، خاک قرمزى است که در آن شفای هر دردى غیر از مرگ است.» یونس بن ربیع گوید: «بعد از اینکه این حدیث را شنیدم، نزد قبر حاضر شدیم و طرف سر قبر را حفر کردیم؛ وقتی به‌قدر یک ذراع کندیم از قسمت بالای سر قبر، خاک‌هایى مثل ریگ‌هاى ریزى که آب آنها را با خود می‌آورد بر ما ریخته شد. رنگ آنها قرمز و اندازه‌شان قدر یک‌درهم بود. آنها را با خود به کوفه آوردیم؛ مخلوط کردیم و به‌صورت خمیری درآورده و پنهانشان کردیم و بعد به‌تدریج از آن به مردم می‌دادیم تا با آن مریض‌هاى خود را مداوا کنند.»[1]
2- ابوحمزۀ ثمالى از امام صادق (ع) پرسید: «فدایت شوم می‌بینم اصحاب ما را که تربت حائر حسینی را براى شفا گرفتن می‌گیرند و مى‌گویند در این تربت شفا هست؛ درست است؟»
امام صادق (ع) در پاسخ فرمود: «از خاک قبر تا فاصلۀ 4 میل درمان جویند. خاک قبر جدّم رسول خدا (ص)، خاک قبر حسن (ع)، على بن حسین (ع) و محمّد بن علی (ع) هم اینگونه است. از آن برگیر که شفای هر درد و بیماری است و مانند سپری در برابر هر چه از آن ترس داشته باشی است. هیچ دارویى جز دعا با آنها برابر نیست. همانا بی‌اثرى آنها به سبب مخلوط شدن آن خاک با آنچه در ظرف باقیمانده (ظروفى که تربت‌ها را در آنها می‌ریزند) یا به جهت کمتر بودن یقین کسى است که با آنها می‌خواهد خود را درمان کند؛ ولى آنان که یقین کامل دارند، در صورت به‌کارگیری آن برای معالجه، به اذن خدا شفا برایشان حاصل می‌شود.»[2]
3- امام صادق (ع) فرمود: «تربت قبر امام حسین (ع) را از اطراف قبر به مساحت هفتاد باع (اندازه کشیدن دو دست)[3] در هفتاد باع می‌توان برداشت.»[4]
