برو ولی به تو ای گل سفر نمی‌آید
که این دل از پس داغ تو بر نمی‌آید
به خون نشسته دلم، اشک من گواه من است
که غیر خون دل از چشم تر نمی‌آید
باز دل‌شوره‌ای افتاده به جانم چه کنم ؟
تندتر می زند آخر ضربانم چه کنم ؟
پسرم رفته و چندی است از او بی خبرم
باز هم بی خبری برده امانم چه کنم
قصد کرده است تمام جگرم را ببرد با خودش دل‌خوشی دور وبرم را ببرد من همین خوش قد و بالای حرم را دارم یک نفر نیست از این جا پسرم را ببرد؟
دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است نازها از پسر خویش کشیدن سخت است خواستی این پدر پیر خضابی بکند خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است
او کعبۀ سرودۀ هر انجمن شده است
او دلبر هزار اویس قرن شده است
او «کلّنا محمد» آقای کربلاست
گاهی علی و فاطمه، گاهی حسن شده است
ساقیا! ساغر ز می، لبریز کن
آتشم را در محبّت، تیز کن
تا بگویم شرح استغراق را
تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را
این شنیدی در مسیر کربلا
خطّ سِیر «البلاءُ للولا»
سرور دین، قبله‌ی اهل نیاز
رفت چشمش، لحظه‌ای در خواب ناز
اکبر، آن آیینه‌ی روی نبی
خَلق و خُلق و منطقش، خوی نبی
در میان عاشقان افراخت قد
چون ز قرآن، «قل هُو الله اَحَد»
داستانی با تو گویم، گوش دار
بشْنو از من، وصف خطّ و خال یار
تا که آگاهت از آن دلبر کنم
مستت از این باده تا محشر کنم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
