بارش نعل، گلاب از تو گرفته پسرم عطر یاس حسنی می‌دهد از دور، تنت

آنقدر خوب نشستست به جان تو عسل که مشبک شده چون لانۀ زنبور، تنت

مرا که دانۀ اشک است، دانه لازم نیست به ناله انس گرفتم، ترانه لازم نیست ز اشک دیده به خاک خرابه بنوشتم به طفل خانه به دوش، آشیانه لازم نیست

بنویسید غزل افتاده

جلوۀ حُسن ازل افتاده

بنویسید که از عرش خدا

سیزده ظرف عسل افتاده

باز می‌خواهم دلی در رنج و غم

تا زنم بر کوی عاشقان قدم

پرده بردارم ز روی عاشقان

افکنم بر دیدۀ بیگانگان

جود خداوندی‌َ است در کف جودش شعشعۀ کبریاست ضوء وجودش

عرصۀ لاهوت شمّه‌ای ز حدودش هست حدودش ثُغور حیّ ودودش