آن تُرک سلحشور که غوغای قیامت،
بنْموده عیان از رخ و زلف و قد و قامت
عشّاق وِرا بهره، نه جز آه و ندامت
از تیر نگاهش، نه کسی رَسته سلامت
نوبت عهد، چو بر حضرت هادی آمد
گاه نشر نعم و بذل ایادی آمد
ابر بارنده، بهر کشور و وادی آمد
رهبر حاضر و فرماندۀ بادی آمد
خیز ساقی! که شد، فصل اردی بهشت
رشک دیبای چین، گشت اطراف کشت
باغ شد مُشکبار، راغ عنبر سرشت
ای به پیش رخت، طلعت حور، زشت!
قبا پوش سرو من! کُله دار ماه من!
گذشت و نظر نکرد، به حال تباه من
که کاهد ز کوه هجر، تن همچو کاه من
در آیینهاش نیافت، چرا راه، آه من؟
الا! ای هوشمند دانش اندیش!
کنی بیگانگی تا چند با خویش؟
کهن سالی و خواهی جامۀ نو
خوشی از قصّه شیرین و خسرو
به حُسن المطلع، از بُرج دهم، باز آفتاب آمد
که وجه الل‍َّه، بر آن، در هر جهان شفّاف تاب آمد
مگر در قرن سوّم، آفتابی بر شد از یثرب
که باز از آن محمّد، جاگزین در قوس قاب آمد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
