زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف

آسمان‌ها را در این ماتم، غم است

                        بلکه بالاتر، خدا را ماتم است

چون منی چون می‌توان کردش رقم؟

                        خاک بر فرق من و نوک قلم!

شاه مظلومان، غریب نینوا

                        سرور عطشان، شهید کربلا

خویش را چون بی‌کس و بی‌یار دید

                        خیمه‌گه را خالی از انصار دید

شاه راه چون شد وداع آخرین

                        شد سکینه در برش اندوهگین

آمد آمد با دو چشم خون‌فشان

                        بر گرفت از ذوالجناح شه، عنان