زآن مرثیۀ بزرگ محکم
در روی تو شد علی، مجسّم
گفتی که نکوترین مردم
از بعد ظهور نور خاتم،
ای خواهر آفتاب زینب!
ای آمده همرکاب زینب!
خوش! مرثیۀ تو کوفه را سوخت
در تسلیت جناب زینب
ای شاخۀ نخلِ نورِ معصوم!
ای آیت پاک! «امّ‌کلثوم»!
مثل پدر خودت، غریبی
چون مادر خود، شهید مظلوم
ای نخل وفا! گل تولّا!
«امّ‌کلثوم»! دخت مولا!
چون غنچه ز بس حیا که داری
گشته است وجود تو، معمّا
وارسی کرد آن حوالی را
پشت هر تپه سنگ، بوتۀ خار
خیمه در خیمه، گوشه در گوشه
بچه‌ها را شمرد چندین بار
از گُل یاس یاد باید کرد
یاد کوثر زیاد باید کرد
یاد کن اَختران مولا را
روضۀ دختران زهرا را
وقتی که عالم با وجودت آبرو داشت
باید برای بردن نامت وضو داشت
بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت
زهرا دمادم دیدنت را آرزو داشت
نوۀ دختری و عشق پیمبر بودن
دختر دومی حضرت حیدر بودن
صدق الله العلی نام پدر بود و چنین
آیۀ چارمی سورۀ کوثر بودن
مور را رخصت تمجید سلیمان‌ها نیست
پیشگاه کرمت عرصۀ جولان‌ها نیست
از کرامات فراوان تو خوبان ماتند
این همه حسن در اندیشۀ انسان‌ها نیست
ای نامۀ سربه مهر مکتوم ای مادر صبر، ام کلثوم!
ای میوۀ بوستان احمد ای حاصل وصلت دو معصوم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
