اشک اذان بر دامن گلدسته جاری است

منبر اذان می‌گوید و محراب قاری است

در سوگ خورشید، آسمان غم می فشاند

بار غمت را کوه با خود می کشاند

از شرار دل من چشم ترم می‌سوزد

دل من بیشتر از زخم سرم می‌سوزد

مثل نخلی که فتاده است کنار دریا

دل گرفته شرر و چشم ترم می‌سوزد

یک شب دگر تو منتظرم باش، فاطمه

مرهم برای زخم سرم باش، فاطمه

یک عمر، انتظار تو را می‌‌کشم بس است

هجران روزگار تو را می‌‌کشم بس است

دلت هوای اجل کرده، نیمه جانی تو

در انتظار و هوایی آسمانی تو

بیا بگیر ز اسم خودت مدد، برخیز

هنوز هم که هنوز است، پهلوانی تو

از نگاه پسرت سمت سرت ریخت دلم

دست تو سرد شد و چشم ترت ریخت دلم

از سخن‌های طبیبی که تو را کرد جواب

از نگاه همه در دور و برت ریخت دلم

مطلوب تمام اولیاء، مطلب اوست

آیات توکّل و رضا بر لب اوست

رایات قیام و صلح و صبر و ایثار

بر دوش حسین و حسن و زینب اوست

امشب سیاه، خیمۀ هفت آسمان شده

آثار مرگ در رخ مولا عیان شده

امشب طبیب هم به علی گریه می‌‌کند

تنها نه اشک دیدۀ زینب روان شده

چه درهم کرده قاتل مصحف قرآن زینب را

به خانه برده‌اند از سوی مسجد جان زینب را

همه با چشم گریان می‌‌‌روند از خانۀ مولا

چه می‌‌‌فهمد کسی حال دل ویران زینب را؟

باز داغ سینه بی اندازه شد

بار دیگر کهنه زخمی تازه شد

شب رسید و بام کوفه تار شد

باز دردی آشنا تکرار شد

پدرم مرد با خدایی بود

مهربان بود، مثل دریا بود

روی پیشانی پر از چینش

اثرات سجود پیدا بود