من که جدا گشته ز سوى کبریایم بنت الوقارم، مادر حجب و حیایم

در امر ظاهر نه، ولى در باطن کار از بانیان واقعى هل اتایم

یک گوشۀ بقیع کنار چهار قبر مشغول گریه زاری و سرگرم مرثیه لا تَدْعُونّی‌ات زده آتش به قلب‌ها ای بهترین ادامۀ زهرای مرضیه

من دوست دارم اولیای این زمین را

یک لطف دیگر داده‌اند این سرزمین را

صدها گره وا می‌شود از کارهایم

وقتی زیارت می‌کنم امّ‌البنین را

دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی

دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی

«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!

واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی

بانوی دل آشنای توحید، سلام

ای بسته دل من به تو امید، سلام

رو کرده به تو فرشته‌ها، می‌گویند

ای بر سر تو چادر خورشید، سلام

دلش سرشار از نور یقین است

امیرالمؤمنین را همنشین است

دوای درد دل‌های پریشان

بلاشک سفرۀ امّ‌البنین است

به زهرا جانشین امّ‌البنین بود

زن مرد آفرین امّ‌البنین بود

ز داغ چار فرزند دلیرش

به آه آتشین امّ‌البنین بود

شُکوه جلوه‌ها امّ‌البنین است

یم شرم و حیا امّ‌البنین است

زلال چشمۀ پاکی و عصمت

به بیت مرتضیٰ امّ‌البنین است

ز ابر دیده هر دم اشک می‌ریخت

به یاد گل چو شبنم اشک می‌ریخت

نه بهر چار فرزندش فغان داشت

به یاد سبط خاتم اشک می‌ریخت

شاعر نشدم بر آن و این گریه کنم

بر دوزخ و فردوس برین گریه کنم

شاعر شده‌ام که با تماشای بهار

بر چار گل ام بنین گریه کنم