تا بادهای وحشی صرصر بلند شد

بوی انارهای معطّر بلند شد

نیزارهای سوخته جان شور می‌زدند

تا بر فراز نیزۀ خون، سر، بلند شد

آیات وحی از لب عطشان شنیدنی است

در آسمان دوباره زمین سربلند شد

حلولی تازه در گِل شد دوباره

برای سجده قابل شد دوباره

به روی نیزه بر پیغمبر عشق

و جبرائیل نازل شد دوباره

وحی است و به خاکیان نزولی دارد

ماه است و به چاه‌ها حلولی دارد

از ظاهر خاکستری‌اش هیچ نپرس

این سر خبر از تنور خولی دارد

اندوه‌های قلب تو از سرمه رنگ داشت

از زخم، صبح آینه‌ات شام زنگ داشت

خون بود لخته لخته به چشم تو می‌نشست

لختی اگر وداع برادر درنگ داشت

چشمه چشمه می‌جوشد خون اطهرت اینجا  کور می‌کند شب را زخم خنجرت اینجا

چشمه چشمه می‌جوشد از دل زمین هر شب خون اصغرت آن جا،  خون اکبرت اینجا