رسیـده‌ای که جهان را پُـر از حضور کنی پُـر از  تـلاوت  دل ســوره‌هـای نــور کنی

تـو آمـدی هـمـۀ لحـظه‌هـای شـیـریـن را بـه یـک  نگـاه مـلیـحانـه غـرق شـور کنی

در معرکۀ عشق عجب حال و هوایی است

 در محفل عشاق چه شوری چه صفایی است

 دل‌ها ز نوایی به طرب آمده امشب

 آوای خوش عشق رسیده، چه نوایی ست

سنگ نگین اگر بتراشم برای تو

باید که از جگر بتراشم برای تو

طوف سرت به شیوۀ حُجّاج جایز است

پس واجب است سر بتراشم برای تو

بر ندارند ز پای تو بزرگان سر را

حاش لله که گذاریم ره اکبر را

سینه‌ات خوب نخواهد شد از این گریۀ من

آب بستن نتوان قبر علی‌اصغر را

تا آبشار زلف تو را شب نوشته‌اند

ما را اسیر خال روی لب نوشته‌اند

در اعتکاف گیسوی تو سال‌های سال

مشغول ذکر و سجده و یا رب نوشته‌اند

چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند

داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند

فطرس کجاست حق پرش را ادا کند

اینان تو را به معرض گرما گذاشتند

داغ تو از تنم جگری تازه می‌برد

خرمن زباغ تو شرری تازه می‌برد

آن آیه را نخواند لبم بی مناسبت

هر لحظۀ تو وحی‌تری تازه می‌برد

نفس از سینه به طرز دگری می‌آید

هر دمم تازه‌تر از تازه‌تری می‌آید

بیدلی می‌طلبد عشق حقیقی ور نه

دعوی عشق ز هر بی جگری می‌آید