مگه من مادر چندتا پسرم که کشتنت؟

قربون دندونای شیریت برم که کشتنت

هنوزم بعضی شبا خواب می‌بینم شیر می‌خوری

هنوزم نمی‌شینه تو باورم که کشتنت

این طفل شیرخواره همه لشکر من است در بیـن سی هـزار سپه، یـاور من است

یـک بـاغ لاله هـدیه به محبوب کرده‌ام این شیرخواره دسته گل آخـر من است

لب‌ها هلاک آب، دل‌ها ز غصه آب

غم آمده به دل، رفته ز خیمه تاب

کرببلا پر از، فریاد بی جواب

حتی به کربلا، دیده نشد سراب

به روی برگ گل، شبنم نشسته

به سوگ تشنه‌ای، زمزم نشسته

به روی حنجر ششماهه با تیر

سه تا بوسه کنار هم نشسته

گل ناز است و فسرده است خدایا! پسرم

 بسته از سوز عطش، نرگس شهلا پسرم

بوسه زد تیر جفا زودتر از من بر او

 خصم نگذاشت که تودیع کنم با پسرم

بر نوک سنان سری بُوَد بلبل عشق

گردیده پریشان ز غمش سنبل عشق

سرنیزه بزرگ است و سر او کوچک

یا رب! که نیفتد به زمین این گل عشق

اى ماه که بر خون خدا دل‌بندى!

 در کرببلا تو عشق را پیوندى

امشب به رخت اگر که خندید حسین

 فردا تو در آغوش پدر می‌خندى

اصغر که نسیم عشق، مویش بوسید

 خورشید ولایت، سر و رویش بوسید

می‌خواست حسین تا ببوسد لب او

 تیر آمد و زودتر گلویش بوسید

جبریل به مهر او توسّل می‌کرد

 ایثار به نام او تغزّل می‌کرد

در باغ عطش ز جوى خون از دم تیر

 یک غنچه به دوش باغبان گل می‌کرد

از عرش ندا رسید کای یار! حسین!

بر ما گل خویش را تو بسپار، حسین!

می‌خواست کند دفن علی را که رباب

زد ناله کمی دست نگه دار، حسین!