پر می‌کنیم از می گلوی باده‌ها را

تا مست باشیم انتهای جاده‌ها را

بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند

در رکعت سوم همان دلداده‌ها را

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ

ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر

چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

امروز را که  مهمان آسمانم

 در انتظار لحظۀ سبز اذانم

حتی شده از شوق با بال شکسته

خود را به سمت آسمان‌ها می‌کشانم

بنا نیست امروز افسرده باشیم

پس از چند شب باز پژمرده باشیم

مگر می‌شود نور را دیده باشیم؟

ولی دل به خورشید نسپرده باشیم