با چشم‌های نیمه بازت گاه گاهی
چشمان خیس و خسته‌ام را کن نگاهی
وقتی تنور خانه روشن شد برایت
گفتم خدا را شکر کم کم روبه‌راهی
شباهنگام در آغوش ظلمت
تمام خیمه‌ها از عشق می‌سوخت
میان آسمان تیره، مهتاب
به دریای سیاهی چشم می‌دوخت
همین که دست قلم در دوات می‌لرزد
به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد
نهفته راز «اذا زلزلت» به چشمانت
اگر اشاره کنی کائنات می‌لرزد
«هزار نکتۀ باریک تر ز مو اینجاست»
بدون عشق تو بی شک صراط می‌لرزد
دیگر در آسمان امیدم ستاره نیست
انگار جز یتیم شدن راه چاره نیست
حالا که عازم سفری پس مرا ببر
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
این روزها که دیدنتان کیمیا شده
این خانه بی نگاه تو دارالعزا شده
باور نمی‌کنم چقدر آب رفته‌ای
حتی برای ناله لبت بی صدا شده
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
