در دل زخمی خود درد نهانی دارم
دیده‌ام خون شده و اشک فشانی دارم

در همین شهر خودم فاتحه‌ام را خواندم
بی کسم، در دل شب فاتحه خوانی دارم

سنگ‌هاشان به لبت چشم طمع دوخته‌اند
از همین مسئله دائم نگرانی دارم

بس که من در زدم و سنگ نثارم کردند
نه دگر حوصله، نه تاب و توانی دارم

لب من خون و دلم خون و دو چشمم خون است
عاشقی هستم و از عشق نشانی دارم

هر چه من نامه نوشتم به حضورت نرسید
گرچه مسئولیت نامه رسانی دارم

شدم آواره که در کوفه غمت را بخرم
سر خود را به هوایت سر داری ببرم

چشم این قاصدک سوخته‌ات گریان است
غربتم بغض شده، بین گلو پنهان است

شرم دارم که بگویم که چه با من کردند
به قناره بدن بی سرم آویزان است

کوفیان رسم و رسومات عجیبی دارند
غارت و کشته شدن عاقبت مهمان است

به سر پنجه‌یشان زلف گره خواهد خورد
بی هوا ضربه زدن عادت نامردان است

همه در سنگ زدن خوب مهارت دارند
غالباً ضربه‌شان هم به لب و دندان است

کوفیان مرد ندارند به میدان ببرند
مسلم بی کس تو مرد همین میدان است

شده امروز سکوتم همۀ فریادم
قطره اشکم و از چشم همه افتادم

زخم بال و پر مسلم به فدای پرتو
چشم‌های تر من قاصد چشم تر تو

من سر بام به گودال تو می‌اندیشم
به لبم روضۀ صد پارگی پیکر تو

زرهم رفته فدای نخی از پیرهنت
وای من از تن عریان شده و پرپر تو

دخترم را اگر اینجا به کنیزی بردند
غم مخور، دختر من سهم غم دختر تو

اهل این شهر بلاخیز همه بد نظرند
نگرانم به خدا از گذر خواهر تو

سر دروازه اگر چه سرم آویزان است
هرچه آمد به سرم باز فدای سر تو

سهم خود را نوک نیزه ز سرت خواهد برد
سنگ این شهر دقیقاً به لبت خواهد خورد