تو با تنهایی‌ات از خود فرا رفتی به تنهایی

ولی در خود فروماندیم ما ـ جمع تماشایی ـ

تو در اندازه‌های ناگزیر ما نمی‌گنجی

تو را هم با تو می‌سنجیم در عزم و شکیبایی

با صدف تا بود برابر چشم
ریزد از ماتم تو گوهر چشم

کور بادا ز چشم زخم زمان
گر نگرید به سوگ تو هر چشم