خورشید زانو می­‌زند پیش نگاهش

هر شب ستاره می‌­چکد از چشم ماهش

آرامش آبی‌­ترین دریاست انگار

زیبایی لبخندهای گاه­گاهش

فصلی ست بی مانند، مهر آذین و باران پوش

باغی ست از گل‌های زیبا در پناهش

آنگونه می‌تازد که گویی گشته پنهان

خورشید پشت پرده‌ای از گرد راهش

حتی هوس انداخت تیر دشمنش را

بوسیدن یاقوت چشمان سیاهش