پر قنداقه را در خون کشیدند
ز دستان سحر، مهتاب چیدند
دل آهن به حال آن گلو سوخت
که با تیر سه شعبه، سر بریدند
به روی برگ گل، شبنم نشسته
به سوگ تشنه‌ای، زمزم نشسته
به روی حنجر ششماهه با تیر
سه تا بوسه کنار هم نشسته
فرجام دل پریش را می‌دانست
خونخواری زخم نیش را می‌دانست
همسایۀ نخل‌ها که شد، فهمیدند
او قصۀ مرگ خویش را می‌دانست
بشْنو از نی، نینوای «العطش»
سوختم در خیمه‌های «العطش»
شعر اشک از چشم مردم ریخته
«شیعتی مَهما شَرِبتم» ریخته
پر قنداقه را در خون کشیدند
ز دستان سحر، مهتاب چیدند
دل آهن به حال آن گلو سوخت
که با تیر سه شعبه، سر بریدند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
