عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

آری، آری؛ بی‌تمنّای بلا

                        ادّعای عاشقی باشد خطا

آن که تنها یافت عشق از او بها

                        عشق گفت و رو نگردانْد از بلا،

بود زهرا و علی را نور عین

                        کشتۀ تیغ جفا یعنی حسین

عاشقی کاندر مقام امتحان

                        عشق شد عاشق به عشق او ز جان

لیل عاشور آن شب صبح ابد

                        حجّت کبرای خلّاق احد

زآن سپس کز گفته لب بربست باز

                        سر به زانو هِشت میر سرفراز

رفت آن کاو لایق صحبت نبود

                        آشنا را محرم خلوت نبود

شاه دین مانْد و گروهی پاک‌باز

                        جمله اهل الفت و اصحاب راز

شه به معیار وفا، سنجیدشان

                        سر به پا شوق و محبّت دیدشان

خواست در دل، شورشان افزون کند

                        هر چه درد و غم ز دل، بیرون کند

پس دو انگشت شگفتی‌آفرین

                        برگرفت آن نجل «ختم‌المرسلین»

هر یکی را با محبّت خوانْد پیش

                        گفت: بگْشا چشم و بنْگر جای خویش

هر نظر راهی گشود از آن بنان

                        دید جای خویش در باغ جنان

هر یک از یاران سلطان حجاز

                        بر مقام خویشتن ره بُرد باز

تا نظر بر جای خویش انداختند

بهر مردن، سر ز پا نشناختند