آنان که آفریده شد از نور پاکشان
خورشید، شد به نیزه سر تابناکشان
مانند قرص مه، سرشان رفت بر سنان
در آفتاب مانْد، تن چاک‌چاک‌شان
گشتند در عداوتشان، مشرکان شریک
دوزخ، کمینه فایده‌ی اشتراکشان
افکنده روزگار، جدایی به تیغ ظلم
هر چند در میان سر و چشم پاکشان،
چه در فضای قدس و چه در تنگنای دهر
از یک‌دگر محال بُوَد انفکاکشان
نشناخت قدرشان، عمر سعدِ کور‌دل
با آن که می‌شناخت، سمک تا سماکشان
آتش به خیمه‌گاه زد و آبشان نداد
می‌خواست تا به باد دهد، بلکه خاکشان
می‌شد زیاده حرمتشان، در بساط قُرب
می‌کرد، هر چه سعی پی انهتا‌کشان
از قتل اولیای خدا، اشقیای خلق
در دل نبود گر چه ز کس بیم و باکشان،
شمشیر انتقام خدا آخر از نیام
آمد برون و کرد به خواری، هلاکشان
پیوسته در سلاسلِ آتش، مقیّدند
در ورطه‌ی عذابِ الیمِ مؤبّدند
شد باز در مدینه چو از کوفه، بارشان
شد باز تازه زخم دل داغدارشان
افتاد چشمشان چو به دیوار آن دیار
گردید خونفشان، مژهی اشکبارشان
ای آفتابِ مشرقِ اقبال اهلبیت!
از خاک سر برآر و ببین حال اهلبیت
دشمن نکرد رحم بر ایشان و ای عجب!
خون میگریست سنگ، بر احوال اهلبیت
ای خاک بر سری که ندارد هوای تو!
سنگ است آن دلی که نسوزد، برای تو
جان کرده از برای تو، بیگانگان فدا
از گریه کی دریغ کند، آشنای تو؟
فلک! این قوم که زد غوطه به خون، مَحرمشان
میزنی زخم ستم چند به دل، هر دمشان؟
بانوان حرمی را که مَلَک مَحرم نیست
میبَری، آه! چرا در برِ نامحرمشان؟
آنان که آفریده شد از نور پاکشان
خورشید، شد به نیزه سر تابناکشان
مانند قرص مه، سرشان رفت بر سنان
در آفتاب مانْد، تن چاک‌چاک‌شان
گشتند در عداوتشان، مشرکان شریک
دوزخ، کمینه فایده‌ی اشتراکشان
افکنده روزگار، جدایی به تیغ ظلم
هر چند در میان سر و چشم پاکشان،
چه در فضای قدس و چه در تنگنای دهر
از یک‌دگر محال بُوَد انفکاکشان
نشناخت قدرشان، عمر سعدِ کور‌دل
با آن که می‌شناخت، سمک تا سماکشان
آتش به خیمه‌گاه زد و آبشان نداد
می‌خواست تا به باد دهد، بلکه خاکشان
می‌شد زیاده حرمتشان، در بساط قُرب
می‌کرد، هر چه سعی پی انهتا‌کشان
از قتل اولیای خدا، اشقیای خلق
در دل نبود گر چه ز کس بیم و باکشان،
شمشیر انتقام خدا آخر از نیام
آمد برون و کرد به خواری، هلاکشان
پیوسته در سلاسلِ آتش، مقیّدند
در ورطه‌ی عذابِ الیمِ مؤبّدند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
