بانو! زبان­زد است حیایی که داشتی

تاریخ ثبت کرده وفایی که داشتی

در آسمان حیدر و زهرا پریده‌ای

مهد کمال بود هوایی که داشتی

با حضرت عقیله تفاوت نمی­کنی

در خلق و خو و مهر و صفایی که داشتی

دیدند اهل کوفه که حیدر ظهور کرد

با خطبه‌ها و صوت رسایی که داشتی

دیدی مصیبتی که دگر کس نمی‌رسد

در ابتلای صبر و رضایی که داشتی

امّ البنین به شهر مدینه که روضه داشت

گل می‌نمود شور بکایی که داشتی

با زینب و رباب فقط ناله می‌زدی

با خاطرات کرببلایی که داشتی

تقسیم شد میان اسیران اهل بیت

در شهر شام، آب و غذایی که داشتی

حتّی زن یزید لعین گریه‌اش گرفت

با دیدن خرابه و جایی که داشتی

در خیمه‌های سوخته‌ی بی‌حسین چه شد؟

بعد از غروب و شام عزایی که داشتی

یاد صدای فاطمه افتاد پشت در

زینب شنید سوز صدایی که داشتی

شکر خدا نبود حسین تو بشنود

در زیر تازیانه نوایی که داشتی