پر می‌کشد پروانه‌ای زخمی به سویت 
گهواره‌ای جان می دهد در آرزویت 

باید به دست تیرهای تشنه یک روز 
باغ گل سرخی بروید از گلویت 

با مشتی از گل‌های پرپر آسمان هم 
سرمست باشد روز و شب از سُکر ِ بویت 

هفتاد و دو خورشید می‌آیند آرام 
دنبال نور ِ چشم‌های چاره جویت 

در قلب ِ این منظومۀ آشفته باید 
کوچک‌ترین سیاره باشد ماه ِ رویت 

از کهکشان راه شیری تا لب خاک 
لبریز گردند استکان‌ها با سبویت 

حتماً خدا در خلقتش یک روز معصوم 
دل‌های عاشق را گره می‌زد به مویت 

هر روز می‌گردند مادرهای بی خواب 
گهواره‌های درد را در جستجویت