روز عاشورا چو قوم دین‌تباه

حمله‌ور گشتند بر خرگاه شاه،

گرم شد بازار هفتاد و دو تن

مشتری، ‌حق؛ جنس،‌ جان؛ جنّت، ‌ثمن

گِرد شمع روی شه، پروانه‌وار

جملگی در عشق‌بازی، جان‌نثار

عشق‌بازِ باطنیّ و ظاهری

«عابس»، آن پور شبیب شاکری

پای تا سر غرق در دریای عشق

سودمند از مایه‌ی سودای عشق

جای وی شد چون به میدان نبرد

چهره‌ی گُردان ز بیمش گشت زرد

پس به جان وی فتاد از عشق، شور

خود از سر، جوشن از تن کرد دور

گفت با خود: وصل جانان، مایلی؟

از چه داری حایلی بر حایلی؟

وصف حال عابس نیکو‌نهاد

شعر استادی مرا آمد به یاد:

«چند خواهی پیرهن از بهر تن؟

تن رها کن تا نخواهی پیرهن»

خود و جوشن هست بهر دفع تیغ

من که از جان دادنم نبْوَد دریغ

گفت راوی: در میان کارزار

دیدم او را هم‌چو شیری در شکار

از دم شمشیرِ آن نیکوسِیَر

بس فتاد از خصم، دست و پا و سر

گوییا گفتی ز خاک رزم‌گاه

رُسته دست و پا و سر، جای گیاه

ناگهان شد تنگ بر او کار جنگ

می‌زدند از دور بر وی تیر و سنگ

خسته شد از تیر و سنگ، اعضای او

پُرجراحت شد ز سر تا پای او

عاقبت جان را به حق تسلیم کرد

در رکاب شاه، سر، تقدیم کرد

ذکر «مشکوه» است، پس بی ریب و شک

عابسا! «یا لیتنی کنتُ معک»!