چون شور نینواى تو در عالم اوفتاد

در عرش از مصیبت تو، ماتم اوفتاد

خورشید تیره گشت و در و دشت خون گریست

گویى که آسمان و زمین در هم اوفتاد

زین رو نسیم صبح ز هر جا گذر نمود

از خون به روى لاله و گل، شبنم اوفتاد

هر دم گذشت بر تو در آن روز تا به شام

از نو غمى رسید و به روى غم اوفتاد

همواره غم به روى غمت آمد و شکست

پشت فلک ز بس که خم اندر خم اوفتاد

آن سر که بود سِرّ خدا در میان خلق

چندى به دست مردم نامحرم اوفتاد

دریاى خون، دل تو ز داغ و ز داغ تو

هر دل که سوخت، خون شد و در آن یم اوفتاد

گویی به یاد خاتم پیغمبران نبود

آن کز طمع به یاد تو و خاتم اوفتاد

مجروح باد دل به عزایت! که عن‌قریب

خواهد بر آن جراحت دل، مرهم اوفتاد

می‌گیرد انتقام، «نگارنده»! غم مخور

شمشیر چون به دست ولىّ دم اوفتاد

مانَد جهان و پرچم اسلام و دین حق

شاد! آن که زیر سایۀ این پرچم اوفتاد