فریاد از آن دمی! که شهنشاه تشنه‌کام

شد از کنار جسم برادر، سوی خیام

پروانگان شمع حسینی ز خیمه‌ها

گِرد آمدند، جمله به پیرامُن امام

این یک فشانْد اشک که سقّای ما کجا‌ست؟

و‌آن یک کشید آه که کو عمّ تشنه‌کام؟

شد سرخ ز اشکشان، همه‌ی خاکِ تیره‌گون

شد تیره ز آهشان، افق چرخِ نیل‌فام

چون اشک و آه اهل حرم دید، شاه دین

ظاهر نمود از دو لبش، معجز کلام

کای طاهراتِ بیت علی! خاندان نور!

وی سیّدات آل‌ نبی! عترت کِرام!

این‌ جا مقام صبر و رضا، خاک کربلا‌ست

باشید بردبار و شکیبا در این مقام

رفتند یاوران وفادار من، همه

رفتند نوخطان و جوانان من، تمام

من نیز می‌رسم، دم دیگر به همرهان

من نیز می‌کشم ز کف بوتراب، جام

تا زنده‌ام، به ‌گریه صدا برمیاورید

دارید وقت گریه بسی تا دیار شام

پس دست خود به سینۀ زینب نهاد، شاه

یعنی مگریْ و آه مکش، باقی است راه