شب از فزونی غم، چاک زد گریبانش

چو گشت صبح فراق و رسید هجرانش

ز دود آتش دل، مادر سیه‌روزش

کشید سرمه‌ی ماتم به چشم قربانش

خمید قامت مادر ز محنت اکبر

چو کرد غم‌زده لیلا، روان به میدانش

دوید از پی اکبر، چو «اُمّ اسماعیل»

چو دید می‌رودش جان، به پیش چشمانش

دوید و باز نشست و دوید و باز نشست

چو تاب رفتن و ماندن، نبود در جانش

سرشک و خونِ دل از دیدگان فرو می‌ریخت

به یاد آب فرات و لبان عطشانش

چو آن همای سعادت ز آشیان برخاست

کشید دست شقاوت، کمان پیکانش

نگویم این ‌که چه شد یا که بر زمین افتاد

فتاد لرزه به عرش عظیم و ارکانش

چو گشت شبه پیمبر به خاک و خون غلتان

درید شیر خدا در نجف، گریبانش

هم از مدینه، پیمبر به کربلا آمد

گسیخت چون‌ که ز هم، آیه‌های قرآنش

دوید جانب میدان، علی ‌علی گویان

حسین و از پی او، خواهر پریشانش

نشَست یا که ندانم فتاد روی زمین

گرفت رأس علی را پدر به دامانش

بسود رخ به رخ پُر غبار فرزندش

نهاد لب به لب خون‌چکان و سوزانش

غبار غم ز سرش می‌فشانْد و می‌نالید

که خاک بر سر دنیا و سست بنیانش!

عجب نمود «حسان»! کربلا پذیرایی!

که کشت تشنه‌لب آخر، غریبْ‌مهمانش