سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر
که بود در صدف کربلا، یکی گوهر
تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا
تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر
تمام عشق که شد کشته، در برِ معشوق
تمام دل که نکرد او، جدایی از دلبر
بنازم آن همه غیرت! که هم‌چو پروانه
به گِرد شمع وجود حسین، می‌زد پر
چو دید غربت عمّ بزرگوارش را
به قتلگاه درآمد ز دامن مادر
عدو چو تیغ برآورْد، بهر قتل حسین
به پیش تیغ عدو، دست خویش، کرد سپر
برید دستش و هرگز دل از عمو نبُرید
که شد به دامن عمّ غریبِ خویش، شهید
اسلام ز سعی مسلمین ریشه گرفت
وز خون حسین نخل دین ریشه گرفت
نخلی که حسین روز عاشورا کاشت
از اشک عزای اربعین ریشه گرفت
سلام ما به بقیع و بقاع ویرانش
بر آن حریم که باشد ملک نگهبانش
سلام ما به بقیع، آن تجسّم غربت
گواه بر سخنم تربت امامانش
لطف امام هادى و نور ولایتش
ما را اسیر کرده به دام محبتش
بر لطف بى کرانۀ او بستهایم دل
امشب که جلوه‌گر شده خورشید طلعتش
سرچشمۀ خیر و برکات است حسین
معراج صلات و صلوات است حسین
فرمود نبی: نوشته بر ساقۀ عرش
مصباح هدی، فُلک نجات است حسین
سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر
که بود در صدف کربلا، یکی گوهر
تمام نور که بُد، نور دیده‌ی زهرا
تمام حُسن که بودش، حَسَن یگانه پدر
تمام عشق که شد کشته، در برِ معشوق
تمام دل که نکرد او، جدایی از دلبر
بنازم آن همه غیرت! که هم‌چو پروانه
به گِرد شمع وجود حسین، می‌زد پر
چو دید غربت عمّ بزرگوارش را
به قتلگاه درآمد ز دامن مادر
عدو چو تیغ برآورْد، بهر قتل حسین
به پیش تیغ عدو، دست خویش، کرد سپر
برید دستش و هرگز دل از عمو نبُرید
که شد به دامن عمّ غریبِ خویش، شهید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
