در کوفه، غریبم من و کاشانه ندارم

گویی بروم خانه ولی خانه ندارم

گر تکیه به دیوار تو کردم ز غریبی است

در شهرِ شما، خانه و کاشانه ندارم

یک شهر پُر از دشمن و من یکّه و تنها

چون طایر دور از چمنم، لانه ندارم

بی‌جایم و مأوا، نبَرم راه به جایی

چون شمع، همی سوزم و پروانه ندارم

بهر پسر فاطمه، چون نامه نوشتم

غیر از غم آن خسرو فرزانه ندارم

جز کشته شدن در ره حق، هیچ تمنّا

از مردم از حق شده بیگانه، ندارم