زمین کرببلا شد چو خواب‌گاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امید‌وار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون
قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون
آنقدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!
تا دل خون شده از دیدهام آید بیرون
دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گلگون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گله‌ها کنی
ز منِ شکسته‌دل، ای صبا! تو بگو به اکبر با‌وفا
چه شود که ای شه مه‌لقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
زمین کرببلا شد چو خواب‌گاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امید‌وار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
