شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است

آفتاب خیمه‌ها شد جانب میدان، روان

دید در خون غوطه‌ور آن مه جبین افتاده است

صورتش بر صورت اکبر نهاد و ناله زد

لرزه‌ها بر عرش ربّ ‌العالمین افتاده است

از حرم زینب به سوی خسرو خوبان دوید

دید روی جسم اکبر، شاه دین افتاده است

شورشی بر پا کنار جسم اکبر شد کز آن

در عزا و غصّه، فردوس برین افتاده است

آتش داغش شرر زد بر دل اهل حرم

هم شراری بر دل حبل ‌المتین افتاده است    

آه! «محرم»! این جهان، بی‌اعتبار و عزّت است

عزّت جاوید ما در واپسین افتاده است