مادر به روی عاطفه‌اش چشم بسته است

مرز میان عشق و جنون را شکسته است

هی دست می‌کشد به سر و روی ماهشان

یعنی به بازگشتن‌شان دل نبسته است

هنگام رفتن است، و این کوه بردبار

از عون و از محمد خود دل گسسته است

بر چشم‌های عاشقشان سُرمه می‌کشد

اما میان چشم خودش خون نشسته است

زینب به خیمه می‌رود و دَم نمی‌زند

هر چند از زمانۀ پر درد خسته است

دارد دو گل به سرور خود هدیه می‌دهد

این مرگ عاشقانه برایش خجسته است

او مادر است و عاطفه دارد دلش ولی

از فصل عشق با دل «تو» عهد بسته است