گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست
ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست
من با پدرم قول و قراری دارم
جان باختن از من است و دل بردن از اوست
غم‌ناله‌ی کاروانی، آید به سوی مدینه
صد سینه فریاد دارد، بغض گلوی مدینه
چون قلب داغ بیابان، از تشنگی، دجله می‌سوخت
در دل حدیث عطش داشت، یا گفت‌وگوی مدینه؟
منظر دل‌های ماست کربُبَلای حسین
مرغ دل ما زند پر به هوای حسین
یک نگهِ کربلا به بود از صد بهشت
جنّت اهل دل است صحن و سرای حسین
گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست
ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست
من با پدرم قول و قراری دارم
جان باختن از من است و دل بردن از اوست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
