کربلا به خون خود تپیدن است
جرعه جرعه مرگ را چشیدن است

کربلا صفا و مروه‌ای شگفت
پا به پای تشنگی دویدن است

روضه نیست کربلا که بشنوی
کربـــلا سر بریده دیدن است

دل نیست اینکه دارم، گنجینۀ غم توست

بیگانه باد با غیر، این دل که محرم توست

ورد زبانم‌ امسال، ذکر مصیبتت بود

‌امسال عالم من، در فکر عالم توست

اگر چه مادر تو، دختر پیمبر نیست

کسی حسینِ علی را، چنین برادر نیست

حسین، پیش تو، انگار در کنار علی ا‌ست

کسی چنان که تو، هرگز شبیه حیدر نیست

فرمود: «مکّه مسموم»، فرمود: «مکّه سَم شد»

این خانه بار دیگر، بازار بیش و کم شد

دیشب دوباره جدّم، آمد به خوابم و گفت:

این خانه بار دیگر، جُرثومۀ صنم شد