ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟
خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است
از میکدۀ چشم تو آموخته مستی
تا جرعه‌ای از عشق تو ریزند به جامش
هر لاله کند دعوی پیمانه به دستی
از چار طرف محو تماشای تو هستند
هفتاد و دو آیینۀ توحیدپرستی
واکرد در مسجد الاقصای یقین را
«تکبیره‌الاحرام نمازی که تو بستی»
تا وا شدن پنجره، هرگز نزدی پلک
تا خون شدن حنجره، از پا ننشتی
ای کاش که گل‌های عطشناک نبینند
در دیدۀ خود خار غمی را که شکستی
یک گوشۀ چشم تو مرا از دو جهان بس
ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی
با یا حسین عشق من آغاز می‌شود
با اربعین شکوفۀ گل باز می‌شود
با یا حسین می‌رسد از راه، عطر یاس
با اربعین بهار گل آغاز می‌شود
من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جز حسین، برابر نداشتم
وقتی صدای غربت یاسین بلند شد
در خاطرم، به جز غم کوثر نداشتم
چون او کسی به راه وفا، یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیام آوری نکرد
زینب که مثل او کسی از داغدیدگان
با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد
تا باد گره گشای زلف چمن است
بر سینۀ لاله، داغ گل‌های من است
هجده یوسف اگر چه از دستم رفت
سوغات من از سفر، همین پیرهن است
ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟
خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است
از میکدۀ چشم تو آموخته مستی
تا جرعه‌ای از عشق تو ریزند به جامش
هر لاله کند دعوی پیمانه به دستی
از چار طرف محو تماشای تو هستند
هفتاد و دو آیینۀ توحیدپرستی
واکرد در مسجد الاقصای یقین را
«تکبیره‌الاحرام نمازی که تو بستی»
تا وا شدن پنجره، هرگز نزدی پلک
تا خون شدن حنجره، از پا ننشتی
ای کاش که گل‌های عطشناک نبینند
در دیدۀ خود خار غمی را که شکستی
یک گوشۀ چشم تو مرا از دو جهان بس
ای گردش چشمان تو سرچشمۀ هستی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
